Gerra iruzurrak

Militar ibili zen urte askoan, goraka, saritua eta.

Halako baten heldu egin zen gizona, antza, eta 

gerra iruzur itzela dela azaltzeko liburuki entzutetsua idatzi zuen 1935ean Smedley Butler-ek.

War is a racket: the antiwar classic by 

America's most decorated General, 

two other anti-interventionist tracts, and 

photographs from The Horror of it

Hemen deskargatu dezakezu, entzuteko moduan, hemen gazteleraz.

ge

Zurrunbilo matematika, bizitza begiratzeko beste modu bat

Zurrunbilo matematikak, antza, Marko Rodin-ek aurkituak. 1993ko hitzaldi honetan zabal azaltzen du kontua:

A lecture by Marko Rodin who discovered the mathematics behind an ancient symbol and found that number patterns in the design were revealing a way to create a self recycling energy source. This is a class where he explains thoroughly the numbers and their qualities (numbers are not strictly just quantitative in nature) and how he created his coil. Circa 1993.

Aspaldikoa ei da kontua. Nikolas Tesla ere horretan ei zebilen jakintsu. Hemen azaltzen digu hori Robert Sepehr-ek.

BFAn ekonomia sustatzeko/puskatzeko (zeozxer laguntzen dogunero, inguruko lehiakideak kaltetzen doguz, zero batuketa, egonean egoten ikasi?), 2030 Agenda ei dugu ardatz.

Honela azaltzen digu Jose Alfonso Hernando Abejón-ek zer den Agenda hori.

Zurrunbilo matematikak aztertu ditu sakon urteotan, eta horretan oinarrituta liburu bat ere idatzi dau JAHk, dena azaltzeko: Teoría del Todo i-fotónico.

César Actis-ek ere polito azaltzen omen ditu matematika bortizearrak, UTP eta Yane-k hemen dakartzate César Actis-en azalpenak.

Ikasten, ikertzen, zurrunbiloan,

ge

Artazu eta euskara (Oskar Alegriak-eta film laburra)

 

Lurrak euskaraz hitz egiten digu hemen.

Euskarari lotuz, lurrari lotzen gatxakoz.

Lehenari eta geroari, tokiko arimari.

Erderei lotuak haizeak eramanen.

Euskal Herri (alkarri) estutuak bizi-bizi irauten du. Lausotuak haizeak eraman.

      Alkarri. elkarri, elkerri, eskualerri, euskalerri, 

Binakako euskarazko itunek ere itzelezko balioa daukate.

Trajikoa da hizkuntza baten galera.

Epikoa hura berbiztea.

Ederra bidea.

Zorionak!

ge

PB

 

Pedro Bustamantek gaurko gaiei heltzen die, milaka urteko perspektibaz.

Arteagaz uztartzen du bere jarduna, goiko bideo hori erakusgarri bikaina.

Gizona desagertu ei da sareetatik. Lagun asko hutsune minez.

Hemen haren batzuk deskargatzeko moduan: Androginarcado y Hollycapitalismo. (Resumen de la entrevista a Pedro Bustamante).

Haren liburuak ere badira deskargatzeko moduan batzuk.

(Erosten gatx, katalogotik kanpo. Bigarren eskukoak prezioz zazpikoiztuak.)

Bizi!

ge

Iruña-Veleia gaur, Indeperen eskutik

Ze lan polita, Aitor, Kote, Ainara, Indepe eta lagunok!

Esker mila eta zorionak!

Eliseo Iruña-Veleian 14 urte pasatu eta gero, estreinakoz.

Josetxo, Leire, Maritxu, Juan Martin, Patxi, Teresa, eta ingurukoak urteetan eusten eta arnasa ematen.

Bertsotan polito Mikel eta Arkaitz, mertxi!

Eta hori dana Independenteak horren txukun eta dotore jaso!

Zeinek bestela?

Mila esker bihotzez!

Gentza Eleder

Sintrópicasualizar. Aldaketaren haziak.

Beste aro bat.

Itzaletatik atera eta argi bila jo.

Sortzaileago.

Osasuntsuago.

Isilago.

Jolastiago.

Oparo.

Bihotz-barrez, bihotz barriz.

Lurrean eskuak.

Orturismo Euskola Almiken.

Ikasgune.

Bilgune. 

Sorgune.

*********

Beste paradigma batetik. Hau ote da behar dogun makulua?

Hemen deskargatu dezakezu.

Sintropikoaz mintzo zaigu hemen Ernest Gösch, aitzindari, Jaime Oterok goraipatua, "Sintrópica" dokumentala dala-ta egindako elkarrizketa honetan. Musika ederra Jon Zabalak.

Guaraldeko goi mendietan ortzadarzaleakaz egon barritan, berbiztuta, argituta.

Esperantzara kondenatuak ;-)! kantatu ziguten 

Elgetako plazan Gari eta Maldanberak, 

zapatu arrasti bero hartan, 

Guaratik Mundakarakoan.

ge

Personajillos

Lagun batek kontatu dosku, funtzerritarzale batek.

"Gizon bat sartu da "etxera". Egia esan, sarreran lotu da, gurago zuen. Gure etxera sartu gura duenak Espainiako DNIa erakutsi beharko dio, lehenik, mahai-hesi baten atzean den "zaintzaile" armatu jarri dogun lagunari.

Trantze horri uko egin dio -asmaki nabil oin- hesi hori zeharkatzeari, inperioko morroienganatzeari, duin eta argi euskeraz polito egiten zuen lagunak.

Artisautzan ari da, dirudienez, eta BFAko txoko honetan artisauentzako diru-laguntzak kudeatzen doguzenez Espainiar Estatuko administrazio honetan, hona agertu jaku tipoa.

Gaia zer zan ondo ez dakit, baina diru-laguntza (zerga bidezko diru-lapurretaren zati bat itzultzea, apaingarri eta otzangarri) horien kudeaketan arazoren bat. Horretaz ez dot asko ulertu, zer zuen erreklamatzeko, berdin dio horrek. 

Entzun egiten diogu guk, eta prozedura luzea hasi. Denbora irabaziko dogu honela, eta gure enpresa hazten lagundu (zenbat eta funtzionario gehiago, hobe, jo ta ke, euskal herritar oro funtzionario izan arte!) Despistean, administrazioaren traba eta luzamendu hauei esker bere erreklamazio hori ahaztuko balitzaio biharko gizonari, hobe ;-)!

Eta ni, aztoratuta, zuloko nire txokotxotik altxarazi nau-eta. Entretenituta nintzen, ganera, orduan, gure intraneteko "albistegian" katigu.

Gizonari entzuten ari naizela, bera bere erreklamazio bide horretan argi eta irmo, ez digu esan ba, erreklamazio hori jartzeko IDATZI egin nahi zuela! Idatzi, eta ESKUZ! 

Ez zeukala asmorik patatofono edo ordenagailu bidez egiteko. Berak ez dituela horrelakoak maite, nagi purrusta alena! Bakizu, jipixe, artisaue. Artisaue? Hobe fabrika baten txandaka hasiko bazina beharrean, gibelandi alper hori!

¡Personajillos!

Badakizu, gure gobernari jaunanderetxo menpekozale maiteen ele ederrezko digitalizazio, modernizazio eta aurrerabide auzolantarraren ipuina sinistuta bizi gara hemen funtzionariook. 

Burua janda. 

Egunero-egunero hemen zuloan, zoroetxe normaldu honetan, egunez egun eta urteen poderioz, elkarri kaixo, agur, irri eta zirri,... eta atzenerako danak bat bihutzen gara hemen be. 

Osmosia. Egunerokokeria. Errepikapenaren eragina.  

Eta beste aldi bateko gizaki jator berezkogure euskaldun indijena moduko bat agertzen zaigunean parean (gainera, matraka ematen, lan eginarazten) petraldu gu, hoba ez!  

Lartxu.

Personajillos"

ge

 

Illargian ;-)!

Ilargira iritsi ote ziren gizonak 1969an?

Ala ipuin hutsa zen hori ere?

Covid19aren iruzur-muzturren-aurreko mardulak hainbeste jende jarri gaitu erne historiari begira. Zenbat ipuin kontatu izan diguten txiki-txikitatik! Noraino daukagun burua janda!

Burujatetza, propaganda, zentsura eta manipulazioa nagusi dira "komunikabide" nagusietan. Gure gobernuek, zerga imposatuz kentzen diguten diruaz, propaganda egiteko dirutzak ematen dizkien komunikabide horiexetan.

Ilargirako bidaia hura, askok diote, 

ote, 

nabarmen beste iruzur horietako bat? 

hoax, fraud, psy-oo, swindle?

Hemen "We Never Went To The Moon" liburua deskargatzeko aukera. 1982an idatzi zuen Bill Kaysing-ek. (Gu, sasoi hartan Espainiako Mundialari begira-edo ote ginen, pantailaplastauta, ogi-zirkupetuta? 

Ilargira begira gu, despistatuta, "ointxu arte" honetaz guztiaz osoan sinestuta ginen eta ;-)! Ala, beharbada orain ari zaizkigu engainatzen gai honetan ere?

Wikispooks-era jo dugu informazio gehiagoren bila, eta Dave McGowan aurkitu gai honetan be! Honatx bere ekarpena (gustura irakurriko dozu, barre ere bai, segurutik, fin-polito idazten zuen Dave-k!): Wagging the Moondoggie - Wikispooks.  Eta hemen, audio-liburu gisa, entzuteko. (Dave Mc Gowan-enak italieraz hor be).

Egun baten zerrenda handi bat egin behar dogu, lagun artean, zenbat ipuin sinetsita bizi (izan) garen, ze momentutan hautsi zen anfora, eta horrek guztiak zertan jarri gaituen gerora, horretaz guztiaz patxadaz elkarregaz berba egin, askatu, berrindartu.

Noiz eta non?

Ondo izan,

ge

ps. Horrelako bakoitzerako badira hamaika aurkako esatari. Kasu honetan Wikipedia, NASA,  eta abarrak. Argudio horien bila bazabiz erraz aurkituko dozuz. Bill Kaysing-i buruzko propaganda nekez helduko jatsu, ostera. Horregatik blog honetara.

WikiPedia aipatu dugunez, hau bai hau, aztertzekoa, hippie-kin gertatu omen zena gertatu izan ei da WP ere. Berezko mugimentdu interisgarria zenez hasieran, eta zabaltzen ari zenez zabal, hazten, ba zer gertatu? CIA eta direlako "intelijentzia" taldeak bertan infiltratu. Iruña-Veleia kasuak ere horren zantzuak ematen dizkigu ber-bertan.

Nicolle Salle, legebiltzarrean Covid-19ko ajeak aletzen

Uruguayn gertatu da hori.

Noiz gurean? 

Gernikako Batzar Etxean?

Ajuria Emean? Legebiltzarrean?

Zeinek hartuko du han hitza? Ze alderdik edo ze politikarik?

ge

Aurrerabidea

Egoera estu eta konplexuetan , gaitzitzen garenean, zerbait handia dekogu ikasteko.

Horretaz jabetu, arretaz jokatu eta hazi.

Lagun bi hauek badakite horretaz, Covid-19 mundu kopleko sasoia ere pairatutakoak dira, eta egoera haietatik ere dexente ikasi, eta mintzagai.

Alec Zeck eta Meredith Miller aurrera begira, The Way Forward.

 

Aurrera!

ge

Gladio

 

ge

Agur Bergoglio

Bergoglio Aita Santua ren heriotza dela eta, zer ete dabiz botatzen hedabide propagandistiko nagusiak (fedabideak)? 

Hobe arreta gehiagoz entzungo bagenio horri buruz Nicolás Morás-i, oso hurbiletik aztertu izan du-eta argentinarrak bere estatukidearen bizitza.

Francisco "Aita Santua", oso tipo ankerra, ustela, ez-bereziki-santua, antza:

Hemen, Morásek-eta 2020ko Bitxialdian (Covid19/Koronabirusa ren itxialdi eta estualdian) eta lan-taldeak hari buruz egin zuten 2 ordu luzeko dokumentala:

 

Hemen beste kazetari baten ekarpen baliotsu ugari, Francisco Bergoglio, eliza, boterea, ekonomia eta politika ustela elarri lotuz:

ge

Hitzak, argia

Burope, gozaindu, burujatetza, Ekonomia Puskatzeko Saila, emabideak, matraka,...

Horreetaz mintzo James Corbeett, gai interesgarria hemen:

Ze berba eta esamolde ari gara asmatzen, biltegitik berbizten edo birsortzen sasoi astindu hauetan?

ge

Hierarkian itsu, bonba atomikora arte?

Oso interesgarria, BFAn, Osakidetzan, Institutuan,... gure estatupeko erakunde zorrotz hierarkizatu hauetan aplikagarri, bai?

Iain Davis-en artikulu interesgarri honetatik atera dogu hau:

Centralised, hierarchical compartmentalisation is used in many large organisations. Individuals within the organisation obey authority and authority increases with rank. With greater rank and authority comes increased knowledge of how compartmental efforts cooperate to achieve organisational goals. A few people with sufficient authority have a comprehensive understanding of the overall organisational structure and its objectives, but most people working toward those goals don’t.

For example, the Manhattan Project (bonba atomikoa egiteko proiektua) involved an estimated 130,000 people. The compartmentalised hierarchy was so tight, the majority of individuals involved had no idea what they were collectively trying to achieve. They simply obeyed authority and worked on a “need to know” basis.

Not everyone with high rank necessarily “needs to know” either. In 1943, the US Senate Special Committee to Investigate the National Defense Program was led by then Senator Harry S. Truman. When this powerful government investigatory committee enquired about suspicious activity at a plant in Minneapolis—which was linked to the Manhattan Project—any further investigation was shut down by then secretary of war Harry Stimson, who told Truman to desist.

Manhattan proiektuari buruz ikertu nahi izanez gero, hau ate interesgarria izan daiteke, Mark Kulacz. Hemen eman dizkion hiru bideoetako osoena, antza:

Bai, askotan entzun dogu. Nahita eratzen ditugu egitura konplexu hierarkizatu eta hutsal hauek. Nahasmendua eta ez-ulertua areagotzeko. Edozein astakeria eta burugabekeria egiteko baliogarri zaie, gatzaizkie, horrela.

Argi erakusten digu horrek gaur egun ere, BFA bezalakoetan ze garrantzitsua eta baliotsua dan desobedientsia eta pentsamendu kritikoa. 

Utzi pakean (BFAko info-trintxeratik). Eliri gutuna

Gaur Elixabete Errandoneari eskaria egin dotsegu, erregistrotik ofizialki bidalitako eskaeraren bidez.

Infoxikazio eraso egunerokoa eten dezaten. 

Hemen xehetasunak, adibide pilo batez hornitutako idatzian (9 orrialde).

Hemen adibide batzuk:  

ESSko Orueta Gotzainaren kaleko eraikinaren sarrerako hari musikal hura kentzeko eskaera egiten ibili ginen urtetan, 2010etik behintzat bai, eta azkenean, 2024an itzali egin doskue. Zorionekoak!

Espero dagigun, oraingoan administrazioa bizkortxuago ibiltzea, MSN horregazko katea eten dagigun laster, mesedez!

Gure buruak infoxikaziotik eta burujatetza saio makinatuetatik babes ditzagun!

***********************

Aurreko asteburuan Ezpeletan ginen, Eusko Eguna. Inguruko barriez jabetzeko ere politak dira horrelako bilguneak. Hormetan itsatsitako kartelak, informazio iturri baliagarria. Haietako batek eman zigun arreta, bereziki, hara. 

"Gure lurraldea publizitatetik babes dezagun" eskatzeko gizarte-mugimendu berezi bat osatu behar izatera heldu gara, to!

Hemen euren webgunea, Bizi-Stop Pub. Dirudienez, frantsez hutsez bizi dan mugimendua, euskarazko heriotzerako bidean?

Eusko Eguneko egitarauan kontu interesgarri ugari:

   

Eta musikan, Xiberoots, arima-buru-gorputzak dantzan :-)!

*************************

Bai, burua babestu behar dogu, infoxikazioa, buropeak eta burujatetza itzelak dira-eta sasoi hauetan. Guda terminoetan hitz egiten dabe gaur egun propaganda erasoei buruz. Beti izan bada ere horrelako zerbait, gure poltsikoetatik ordaindutako zerbitzu sekretuetan egositako operazio ugari-ugari.

Konspiraziorik ez dagoela? (Hori sionistu daigun be burua jaten dabiltza jo eta ke, holakoei irainak eta mofak botata)

Zertarako ordaintzen dotsegu, ba, CIA, Mosad, Ertzaintza, militar eta abarretako sekretupekoei? 

Bai, euren lana egiten ari dira horiek ere. 

Batzuk fin-fin, eta beste batzuk baldar antzean (eskerrak!)

ge

ps: Horretaz jabetzeko iturri interesgarri batzuk hemen: 

• Corbett: Calling Things By Their Right Name – #SolutionsWatch | The Corbett Report

• Mindwar: Hughes Cognitive Warfare - David A. Hughes

• Mindwar, Not Fifth-Generation Warfare - by Mathew Crawford

Manchester

Hara, honako hau harrigarria da guztiz, eta azken urteotan ikasten ari garen guztia eta gero, sinesgarria gaur egun. Flipagarria, 2017-5-22ko Manchester Arernako "atentatuari" buruzkoa. Ariana Granderen kontzertu zen gau hartan, eta 22 hildako eman zituzten albistegietan:

 

Richard D. Hall (epaitua eta ukatua) eta Off Guardian-ek hasieratik ikertu eta salatu izan ei dabe. Hemen Richard bera, 2022an kasuari buruz berbaz, eta irakurritako testua, lotura horren barneko oinean.

Oso interesgarria 12:44-16:25 arteko pasartea. BBCko kazetari bat Richard lanean ari dan tokira agertu, elkarrizketa egin nahian erreportaje baterako. Berak aurrez idatziz eta zeharo argi errana zien ez dauela BBCn agertu nahi, inongo konfidantzarik ez duelako, manipulatuko dutelakoan,... Hala ere kazetari horretako bat matraka emoten ekin eta ekin eta berak argi-argi geldiarazi. Britainiarren egoten jakitea?

Makinatzaileek holakoetan zenbakiekin ere jolasten ei dabe. Horraitino be?

On 22nd of May 2017, 22 people were killed by a 22 year old Islamist terrorist Salman Abedi who committed suicide when he detonated his TATP (triacetone triperoxide) backpack bomb at around 22.30. The bomb detonated just after Ariana Grande ended her set following the conclusion of her 22nd song.

   

Sasoi hartako masentzako periodiku-azalak eta:

    

      

Bai, horrelako iruzur kasuak -bandera faltsuak/false flags- milaka dira historian. Hain handi, hurbil, sasoiko eta argi erakutsiak Manchester-ekoa legez, ez horrenbeste.

*******************

Honen antza deko: 9/11. Beste iruzur itzel bat izan omen zen, gerra eragile diru-gose-gaixo azpi-lurretako eta estatu sakoneko politikarien negozio anker eta baltzenk sustatzeko sarraski bat gehiago.

Horrelako ikerketa argietan oinarrituta euskal literatura handian ere txoko ikusgarri eta argitsua izango ote dute inoiz, "false flags" direlakoek?

(Ze beste esamolde dekogu horretarako, bandera faltsuak?)

ge

Ron Paul, 89 urtegaz berbaz

1935an sortua, AEBetako mediku, militar eta politikari ibilia, eta 2023an elkarrizketan Geopolitics 

Empire-ekoakaz berbaz.  

Harrigarria, adin horretan argitasun hori. Zer ikasirik ote dugu beragandik be? 

Nondik heldu ote gara gizonari buruz zerbait begiratzen? Errepublikar-debruentzako  (AEB errepublikar= okerra, gure buru umetu sinplezalean. Urrun! Begitu bez!) buruko txokoan geneukan-eta, bazter, Ron Paul !?

Liburu honen azaletik, harrigarria egin zait, eta jakinmina piztu! 

ge

Fentaniloa, Guggenheim eta Urdaibai. Tximeleta hegoak. Sormena da bide ederrena

Hara zer diren gauzak, mundu handi txiki honetan, dana elkarri lotuta.

Fentaniloari buruz lehenengoz menpeko izandako musikari itzel bati entzun nion, 2023ko udazkenean. Hilabete batzuk lehenago etorria zen Europara, handik ihesi. Mendekotasuna hain zen gogorra, fisikoki atera behar izan zuen bere gorputza handik, ez zegoen beste modurik kontua gainditzeko. Hainbeste lagun hiltzen ari ziren droga horrek jota.

Zuloan lankideei aipatu, eta ezaguna omen zen fentaniloaren kontua, AEBetan itzelak eragiten ari zena aspalditxo.

Fentanilora jotzen bide dute askok, lehenago Osasun Sistemak minak gainditzeko emandako opioideek -OxyContin- itzelezko mendekotasuna eragiten dabelako. Dosi handiegia, antza, diseinuz horrela nahita, negozio ahndia egiteko, eta mendekotasuna eta trajediak.

Eta gaur jakin doguna, zera, horren guztiaren zama Sackler familiari egozten diotela han miloika lagunek. Itzel argi ei dago kontua aspalditik.

Zer ikusi du horrek, txo, Guggenheim eta Urdaibairekin?

Hara, ba, jakinminak mugituta, sakonduz eta zabalduz ibili gara, eta kontxo! Sackler familia horrexek, antza, dirua purrusta, propagandazale amorratuak eta euren izen ona guztiok argi izan dezagun, hamarkadotan dirutza isuri dau, dolar milioiak "artea sustatzen".

Bill Gates eta antzekoen pare, "filantropoak".

Eta Guggenheim Museoa haien laguntxu, antza, ze Sackler-tarren finantzazio mardula jasotzen ibili ei dira. 

Eta protestanteak itzel haserre orain urte batzuk. Sackler-tarren aurkako jende-oldeak,  haien dirugose itsu eta gupidagabeagatik, seme-alaba eta lagunak kale gorrian drogak jota hiltzen ikusi dabezan protestanteak, zama itzel horregaz bizi behar dabenak betiko, amorru bizian.

Honelakoak aldarrikatzen, Guggenheim Museoaren barruan bertan:

    “It’s time, Guggenheim! Take down their names!” (Museo horietatik Sackler izena kendu dezaten, lotsagarri itzela da eta)

***********

Eta, antza, toki askotan, bai, lotsa publikoak eta presioak eraginda, atzera egin ei eban Guggenheim Museoak.

Hemen istoriaren kontaera bat: Nan Goldin: The woman who took on Big Pharma and won:

Oxy-ari lotuta kontu interesgarri gehiago, hara: Keto & Krime: The Oxy Dukes. 

Eta beste dokumental bat: The Oxy Kingpins

In February, the artist Nan Goldin and her activist group Pain (Prescription Addiction Intervention Now) held protests inside the Guggenheim Museum over Sackler sponsorship.

Photo: @sacklerpain/instagram Guggenheim Museum says it 'does not plan to accept any gifts' from the Sackler family - The Art Newspaper - International art news and events

Eta guri hemen, zelako ekintzak bururatzen zaizkigu 
Bilboko Guggenheim Museoaren barruan bertan, 

Urdaibain eragin nahi daben zera lotsagarri hori guztia geldiarazteko?

Palestinakoei babesa agertzeko protestaldia Bilboko Guggenheim-eko kanpoaldean, 2024ko udan

Ricardo Antón , Guggenheim barruan, protesta sormentsuan

ge

**************

Diotenez, dirutza Guggenheim fentaniloareneko eragile Sackler-tarrei:

The Guggenheim received a $7m gift between 1995 and 2006 from the Mortimer D. Sackler family “to establish and support the Sackler Center for Arts Education, which serves approximately 300,000 youth, adults, and families each year”, the museum says. The family bestowed an additional $2m gift “to support the museum” between 1999 and 2015, it adds. A spokeswoman confirms that the Guggenheim does not plan to change the name of the education centre.

****************

Hemen behean, the New Yorker-eko artikulu bat, neuk egindako hizki baltzituz:

Nan Goldin Leads a Protest at the Guggenheim Against the Sackler Family

February 10, 2019

On Saturday, in the lobby of the Guggenheim, Nan Goldin led a die-in protesting the Sacklers, the prominent museum donors who own the OxyContin manufacturer, Purdue Pharma.Photographs by Elizabeth Bick for The New Yorker

The Guggenheim Museum is crowded after five on a Saturday, when the price of admission is “pay what you wish.” Even in below-freezing weather this weekend, the ticket line snaked around the corner. People came in groups, couples, and alone. As happens in large crowds, at times the noise level rose spontaneously, as though something or someone were demanding attention, but immediately subsided. At any given time, there were people milling around in the lobby, looking at the door as though waiting for someone and up at the galleries as though planning something. Some of them were.

A bit after six, a group went up to one of the galleries. They were people of different ages, from their late teens to their sixties. They could have been New Yorkers or visitors; some of them looked like they might be artists, and some looked like they were probably students. They were all of those things. If one looked closely, similar groups of between a half-dozen and a dozen people were coalescing on all levels of the museum.

A few minutes after six-thirty, the photographer Nan Goldin appeared in the lobby. There was a flurry of hugs and hellos, and several people snapped photos. It could have been a celebrity sighting—Goldin, whose work is in the museum’s collection, is a Guggenheim type of celebrity. She stood in the middle of the lobby, visible from almost any point of the great round building. Then the noise level rose and did not subside.

Small flyers started falling, as though from the glass dome, swirling like snow as they descended the six stories. Within minutes the floor was coated in white. The sheets of paper were prescriptions, made out by a “Robert Sackler, MD,” to a Solomon R. Guggenheim, for eighty-milligram pills of OxyContin, to be taken twenty-four times a day. Each script contained a quotation: “If OxyContin is uncontrolled, it is highly likely that it will eventually be abused. . . . How substantially would it improve our sales?”

    The quotation came almost verbatim from a filing made last month in the Massachusetts Superior Court by that state’s attorney general. The complaint alleges that this was an exchange between the inventor of OxyContin, Robert Kaiko, who was concerned about promoting the opioid-based pain medication, and Richard Sackler, whose family owns the OxyContin manufacturer, Purdue Pharma, and who, at the time, was a senior vice-president with the company. The Massachusetts lawsuit is only the latest against the company, which back in 2007 first pleaded guilty to misleading regulators, doctors, and patients about the addictive qualities of OxyContin. The Guggenheim protest was the latest in a series staged by Goldin and her group PAIN (Prescription Addiction Intervention Now), which has staged actions at the Metropolitan Museum of Art, the Smithsonian, and Harvard University’s art museums, which, like the Guggenheim, accept donations from the Sackler family. The Guggenheim’s education center bears the Sackler name, as does the Metropolitan’s wing that houses the ancient Roman Temple of Dendur.

On the floor of the Guggenheim lobby appeared empty orange medicine bottles with authentic-looking labels: “Prescribed to you by the Sackler Family. OxyContin. Extremely addictive. WILL KILL. . . . Rx# 400,000 dead.” A yellow strip up the side of the label read, “Side effect: Death.” At the same time, red banners were draped over the side of the ramp on four different levels. They read, “400,000 DEAD,” “SHAME ON SACKLER,” “200 DEAD EACH DAY,” and “TAKE DOWN THEIR NAME.” On the lobby floor, about ten people lay down to stage a die-in, amid the flyers and pill bottles.

Hundreds of visitors filled the galleries, creating a theatre in the round. Security guards did not intervene. Goldin spoke in staccato sentences, and a small group of supporters standing near her repeated each one of them in unison, insuring that the sounds carried up.

“We want their money,” Goldin said.

“For safe-consumption sites.”

“For harm reduction.”

“For treatment.”

“It’s time, Guggenheim! Take down their names!”

The crowd, in which it was now impossible to distinguish protesters from people who came to the museum to see art on the walls, picked up the chant, and then another: “Oxy money is in the halls! Throw them out if you have the balls!”

Goldin’s personal history with OxyContin, which she has described in talks and an essay, appears typical: she was prescribed the drug for a surgery several years ago, and, she has said, “got addicted overnight.” She went from getting the drug legally to buying it on the black market to, finally, overdosing on fentanyl, a super-strong synthetic opioid. Soon after, when she finally got clean, she started PAIN, which is modelled in part on the AIDS activist group ACT UP.

“Meet us at the Met!” Goldin said, and her group of supporters shouted it to the galleries.

About a hundred people, led by protesters carrying the banners that had been draped from the galleries, marched six blocks down Fifth Avenue to the Metropolitan Museum. Seven police S.U.V.s followed them, and police tried to direct the marchers to move to the sidewalk, but the protesters stayed in the roadway, chanting, “Sacklers lie, people die!” and “Shame on the Sacklers!”

For ten years after the drug’s introduction, in 1996, Purdue Pharma aggressively promoted OxyContin, falsely claiming that it posed little or no risk of addiction and encouraging its prescription for chronic pain—after surgeries when opioid pain relief was not warranted, and in quantities that far exceeded patients’ needs. The company provided financial incentives for doctors to encourage these practices. PAIN activists argue that the fines paid by the company, such as the six-hundred-million-dollar penalty in the 2007 New York case and several million donated to efforts to combat the opioid epidemic, are insignificant compared to the tens of billions of dollars that Purdue has made off OxyContin.

Protesters stood on the steps of the Met holding their banners, and Goldin spoke from the sidewalk, facing the stairs. “We have to bring down the Sackler family,” she said. “They should be in jail, next to El Chapo!”

“In the ground, next to Pablo Escobar!” another speaker, the harm-reduction activist Robert Suarez, proposed.

A third speaker, a woman named Alexis Pleus, who said that she came down to New York City from upstate with “a group of grieving families,” said, “I don’t care if they go to jail. I want their money. And buprenorphine,” an opioid derivative that is considered far less addictive than OxyContin, which makes it the drug of choice for treating opioid addiction. Buprenorphine, however, is much more difficult to obtain than OxyContin, at least in part because Food and Drug Administration guidelines for prescribing it are much more stringent than for OxyContin.

Pleus told her own story. Her son Jeff was prescribed OxyContin following a knee surgery. He was a high-school wrestler, and his doctor told him to take the drug for pain management, so that he could continue wrestling. “They caused me to become an accomplice in my son’s death,” Pleus said. “When he talked of his pain, I said, ‘Did you take your pills?’ ” Jeff became addicted and eventually died of an overdose. Now, Pleus said, she wants the Sacklers to fund overdose-reversal medication and training, harm-reduction programs, and addiction treatment.

“I don’t expect you to care about my son,” she said. “But I want you to care about the four hundred thousand people who have died!”

“I don’t expect you to care about Jeff,” she continued.

“We care!” the protesters on the steps responded, interrupting her.

Masha Gessen began contributing to The New Yorker in 2014 and was a staff writer from 2017 to 2024. They wrote about Russia, Ukraine, autocracy, L.G.B.T.Q. rights, and the Middle East, among other subjects.

***************

Sackler-tarrrei begira, azpimarratzekoa lotura estua Joshua Lerdeberg-egaz, eta horrek guztiak Covid-19koari lotzen gaitu berriz ere, to! Hau bai, nahiko kazetari-ikerle interesgarria, Mark Kulacz, Housotonic Live:

Sekretu publikoa

Zuloan giroa pisu da.

Algararik ez, ospakizun partekatu sakonik, apenas.

Txitxiflia, BFAn asmatu dogun berba.

Norbaiten agurrean zuloan bertan erritualki egiten dogu bat lan-ordutegi barruan funtzionagurra egiten.

*********

Bilera asko, baina haien barri gutxi.

Gune irekikorik ez. Gune itxi ugari. Elkarren ondoan mortu garen hainbat uharte isolatuko penintsula bitxia.

Teknologia sobera, baina gure pentsalari eta zuzendarien bileretan zer berba egiten eta erabakitzen daben, zuzenean ikus-entzuteko aukerarik ez.

*********

Elkarri entzuten ez dotsegunez, ondoen, elkarri ez-entzun eginda aurrera egitea.

Norberak asma lezakeen ekarpenik ederrena bakarka asmatu eta bide horri ekin.

Kanpoari begira, kanpokoa entzunda, kanpora aldarri.

ge

Instagram

Instagram-en be, batzuetan kontu interesgarrien barri.

Diote 7 katu gaztetxekoek:

Aurreko astean zehar Amazon Primen azken superprodukzioaren eszena batzuk grabatu ziren Solokoetxeko eskaileretan. Gure auzoko espazioaren erabilera gutxi batzuen interesei erantzuteko antolatzen da.

Honen aurrean guk auzo bezala erantzungo dugu beti, auzotik eta auzoarentzat diren proposamenekin, auzotarrontzat bizigarria den auzoa eraikitzeko! 🚸 

Zer dio Bilboko Udalak eta BFAk? 

Erakundeak? Errakundeak?

ge

Ideia bakarra?

Liburu honen izenburuak (antza, oso irakurgai galanta, egilea elkarrizketa honetan entzunda) Guggenheim Urdaibai Stop ekarri dit burura.

Zelako konexioak, bai?

Hara, harrigarria egiten jaku:

1. gure politikari nagusien buru estua eta manipulatzeko grina. Propagandista hutsak dirudite haietako askok, eta propagandaren amua ahotik atera ezinik dabiltzala. Zer dela eta sinisten (?) eta azpimarratzen dute behin eta berriro, Busturialdea horren oker dabilela, euren politikarien eta gaizgidatzen dabezan erakundeen salbazioaren premian dagoela? Ze azterketa egin dabe? Non dira datuak? Eta bestelako eremuekiko alderaketak? Busturialdea ote da Euskal Herrian, Espainian, Munduan okerren bizi dan eskualdea? Nork behar ditu horrelako "Salbatzaileak"?

2. Hala balitz, horren larri dagoen eskualdea garela Busturialdea, eta errakunde/erakundeen "laguntza" behar/gura genukela ezeren gainetik,... zelako laguntza behar geunke? Zer egin eta zer ez egin? Eta PNV-PSOEko arduraadun eta politikari argienentzako galdera:

• zer beste laguntza-modu bururatzen jakue, New Yorketik eta Bilbotik gidatuko duten Guggenheim Museoaren beste frankizia bat egitea baino? 
• Zer beste pentsatzeko gauza garete, hain ederra dem eskualdean egunero-egunero milaka turista sartzeko tema estuaz harago? 
• Ideia bakarreko politikariak ote garete? 
• Ala inor izkutuen menpeko panpin ardurabako batzuk besterik ez? 

3. Batzuetan pentsetan dogu, horren estuak ze, gure "buruen" ideia bakarra, diru-amuxa?

************

Propaganda hain da bortitza, landua eta ahaltsua, ze askotan oso zaila baita jabetzen itzel manipulatuak garela. Azpikontzienteko atetik sartzen jakuz behin eta berriz eta hor dekoguz lo, une seinalatuetan itxartu eta gu bideratzeko prestatuko programazioa, Adimen Tentela?

Horrelakoei aurre egiteko dago beheko hau, antza.

Gozaindu,

ge

ps. jakueka eta gareteka ateratzen jakuz aditzak, jakinez, kontu konplexuotan guztiok dogula ardura. Erru-botaka ibiliz, apenas ezer aurrera. Egoera honetara iritsi bagara, zer egin dogu horren txarto? Zelan zuzenduko dogu?

********

ps2. Oso elkarrizketa interesgarria Michelle Stiles eta Hrvoje Morić-en artean.

**********

ps3. Bertan, hasieran liburu hau aholkatzen digu Michelle-k, eta hemen deskargatu ahal dozu: How we advertised America (George Creel). 

**********

ps4. Goraipatua hor ere bai: Alfred de Zayas: "fake democracy, living in a bubble, an ocean of lies,...most Americans and Canadians believe the propaganda"